เส้นทางสายไหมทางทะเลก็เข้าสู่ยุครุ่งเรืองเช่นกัน

หลังจากการเปิดเส้นทางสายไหมทางทะเลแล้ว เป็นเพียงรูปแบบเสริมของเส้นทางสายไหมทางบกก่อนราชวงศ์สุยและถัง นั่นคือช่วงศตวรรษที่ 6 ถึง 7 หลังคริสต์ศักราช อย่างไรก็ตาม ในราชวงศ์สุยและถัง เนื่องจากสงครามที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องในภูมิภาคตะวันตก เส้นทางสายไหมทางบกถูกปิดกั้นด้วยสงคราม และเส้นทางสายไหมทางทะเลกลับเจริญรุ่งเรืองแทน
ในราชวงศ์ถัง พร้อมกับการพัฒนาเทคโนโลยีการต่อเรือและการเดินเรือ จีนได้เปิดและขยายเส้นทางการเดินเรือไปยังเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ช่องแคบมะละกา มหาสมุทรอินเดีย ทะเลแดง และทวีปแอฟริกา ในที่สุด เส้นทางสายไหมทางทะเลได้เข้ามาแทนที่เส้นทางสายไหมทางบกและกลายเป็นช่องทางหลักสำหรับการแลกเปลี่ยนต่างประเทศของจีน
ในราชวงศ์ซ่ง เทคโนโลยีการต่อเรือและการเดินเรือได้รับการปรับปรุงอย่างมาก และมีการใช้เข็มทิศอย่างแพร่หลายในการเดินเรือทะเล ซึ่งช่วยเสริมสร้างความสามารถในการเดินเรือระยะไกลของเรือสินค้าจีนอย่างมาก ราชวงศ์ซ่งรักษาความสัมพันธ์ฉันมิตรกับประเทศชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้เป็นส่วนใหญ่ และกว่างโจวกลายเป็นท่าเรือที่ใหญ่ที่สุดของการค้าต่างประเทศ
ราชวงศ์หยวนได้นำนโยบายพาณิชย์นิยมมาใช้ในด้านเศรษฐกิจและส่งเสริมการค้าต่างประเทศ ประเทศและภูมิภาคที่ทำการค้ากับจีนขยายไปยังเอเชีย แอฟริกา ยุโรป และสหรัฐอเมริกา และได้กำหนดกฎหมายการจัดการการค้าต่างประเทศที่เป็นระบบและแข็งแกร่งฉบับแรกในประวัติศาสตร์จีน เส้นทางสายไหมทางทะเลได้เข้าสู่ยุคทองเช่นกัน
เส้นทางสายไหมทางทะเลของราชวงศ์หมิงได้ขยายไปทั่วโลกและเข้าสู่ช่วงเวลาสูงสุด การเดินทางเจ็ดครั้งของเจิ้งเหอไปยังทิศตะวันตกเป็นการดำเนินกิจกรรมการเดินเรือขนาดใหญ่ที่จัดโดยรัฐบาลหมิง ซึ่งได้เดินทางไปยัง 39 ประเทศและภูมิภาคในเอเชียและแอฟริกา เป็นผู้บุกเบิกให้ดากามาเปิดเส้นทางท้องถิ่นจากยุโรปไปยังอินเดีย และสำหรับการเดินเรือรอบโลกของมาเจลลัน เส้นทาง "กว่างโจว-ละตินอเมริกา" (1575) เดินเรือจากกว่างโจว ไปยังท่าเรือมะนิลาในฟิลิปปินส์ผ่านมาเก๊า ข้ามช่องแคบเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิก และเดินทางไปทางตะวันออกไปยังชายฝั่งตะวันตกของเม็กซิโก