Powstanie trawiastego Jedwabnego Szlaku jest ściśle związane z naturalnym środowiskiem ekologicznym.

Powstanie jedwabnego szlaku stepowego jest ściśle związane ze środowiskiem naturalnym. W kontekście geograficznym całego kontynentu euroazjatyckiego komunikacja Wschód-Zachód jest niezwykle trudna. Dane archeologiczne dotyczące środowiska pokazują, że Eurazja sprzyjała transportowi ludzi ze wschodu na zachód tylko na średnich szerokościach geograficznych między 40 a 50 stopniem szerokości geograficznej północnej, a region ten był miejscem jedwabnego szlaku stepowego. Jest to kluczowy obszar, gdzie krzyżują się kultura koczownicza i rolnicza, i jest to ważny punkt łącznikowy jedwabnego szlaku stepowego.
Dla jedwabnego szlaku stepowego zapotrzebowanie na wymianę towarową wywodziło się z podziału pracy między rolnictwem a hodowlą w społeczeństwie pierwotnym. Obszary rolnicze na Nizinie Środkowochińskiej były głównie rolnicze, bogate w zboże, konopie, jedwab i produkty rękodzielnicze, podczas gdy rozwój rolnictwa wymagał dużej ilości siły zwierzęcej (bydło, konie itp.). Obszar stepowy na północy opierał się głównie na hodowli zwierząt, bogaty w bydło, konie, owce oraz skórę, włosy, mięso, mleko i inne produkty zwierzęce, a także brakowało żywności, tekstyliów i produktów rękodzielniczych. Ta ekonomiczna relacja między regionem Niziny Środkowochińskiej a regionem stepowym, z wzajemnymi potrzebami i współzależnością, jest podstawowym warunkiem powstania jedwabnego szlaku stepowego [50]. Dlatego jedwabny szlak stepowy nazywany jest również „drogą futrzaną” i „drogą herbacianą” ze względu na swoje cechy.